Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/260

 — To chyba przez skromność. Pani jeździsz wierzchem lepiej jak ja.
 — To jéj ojciec nauczył ją tak dobrze jeździć; nie mogła miéć pod tym względem lepszego przewodnika.
 — Jak twoje zdrowie? — pytała Antonina Edmunda.
 — Bardzo dobrze moja droga, jestem szczęśliwy. Patrz, jak przyjemnem byłoby dla nas to życie, te wieczory spędzane w gronie ukochanych osób... czy można więcej żądać?
 — Myśl tak ciągle, — niczego więcej niepragnę.
 Pani Pereux pozostawiła Gustawa przy Laurencyi, obok któréj on usiadł, — a sama poszła przyrządzić rumianek, który od czasu do czasu popijał jéj syn.
 Dwaj gracze ukończyli swoją partyjkę; Komendant wziął kapelusz i wszyscy gotowali się do wyjścia.
 — Ojcze, pytała Laurencya, p. Daumont nie wie czy jutro konno wyjedziemy?
 — Nieinaczéj.
 — A więc o ósméj, rzekł Daumont przyjadę po pana, Komendancie.
 — Będziemy gotowi.
 Dwie rodziny pożegnały się i rozstały.
 Gustaw poszedł do swego pokoju, który znajdował się nad gabinetem Edwarda i otworzył okno.
 Patrzył jak znikali z jego oczów pan Mortonne jego żona i córka, która szła sama jedna za niemi jakto jéj się zazwyczaj zdarzało. Spostrzegł, jak Laurencya obejrzała się w stronę gdzie stał domek pani Pereux. Zamknął okno.