Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/244

 — Co chcesz? oddaje mi całe swoje serce, a nie może w zupełności podzielać mojego.
 Gdybym kiedy ciebie utracić miał Antonino, zabiłbym się; ale gdybym utracił moją matkę; zdaję mi się iż umarłbym ze zgryzoty. Idź poszukaj jéj.
 Antonina złożyła pocałunek na czole swego męża i poszła do salonu.
 Cicha modlitwa wybiegła z ust chorego.
 Ta modlitwa prosiła Boga o szęście i zdrowie dla dwóch Aniołów które on przy nim umieścił, ta szczęście i to zdrowie o które dla niego właśnie niedawno jeszcze dwie kobiety błagały.
 Kiedy Antonina ukazała się w salonie, pani Pereux rozmawiała z komendantem Mortonne, jego żoną, córką, panem Devaux i Gustawem.
 — Mamo, rzekła jéj, Edmund chce się z tobą widzieć; chciał mnie wyłajać za to iż mnie samą tylko zastał przy swojem łóżku.
 Na ustach matki osiadł uśmiech radości.
 Co prędzéj pobiegła do swego syna.
 — Więc ty ciągle o mnie myslisz mój drogi? rzekła mu.
 — Uściskaj mnie, moja matko, rzekł Edmund, obejmując swojemi wychudłemi palcami szyję pani Pereux; twoje to pocałunki przywołują mnie do życia.
 — Ocalonyś! ocalonyś! wyszeptała matka. Pan Devaux powiedział mi to przed chwilą. Ale czy to tylko prawda mój Boże?
 I znowu ściskała swoje dziecko.