Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/135

necie mego ojca, przypominam to sobie, odpowiedziała Antonina rumieniąc się.
 — Wistocie, on był po poradę u pani ojca. Był nieco chory, a ponieważ jego matka łatwo się zastrasza, przeto chciał ją zaspokoić.
 — Czy ją zaspokoił?
 — Zupełnie, — odpowiedziała Nichettą, która mówiła tak sobie, aby coś mówić, udając że nie wie o prawdziwéj przyczynie wizyty Edmunda.
 „Biedna kobieta! pomyślała Antonina, niczego się nie obawia.”
 Poczem rzekła głośno:
 — Wczoraj był u ojca.
 — A dziś nie? spytała Nichettą.
 — Nie.
 — Jesteś pani tego pewną?
 — O, i bardzo pewną — odpowiedziała Antonina rumieniąc się znowu. Alboż miał dziś przyjść?
 — Zdaje się, żem go spotkała przed chwilą na ulicy.
 Antonina nic nie odpowiedziała, spuszczając oczy.
 Jak widzicie, Nichettą popychała ją do ostatnich granic.
 — Chciałabym kupić, zaczęła Antonina, jaki czepeczek dla téj pani, która tu była przed chwilą a teraz poszła do mojéj szwaczki.
 — W rodzaju takim może jak ten? Nichettą pokazała nowy czepek.
 — Tak; ten jest dobry.
 — Zupełnie podobny mu, sprzedałam pani Pereux.