Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/134

młodego chłopca ślicznego, słodkiego w obejściu, pełnego rozsądku i serca i kochającego swoją matkę...
 — Panna go znasz? zapytała Antonina z drżeniem w głosie.
 — O i dobrze; widuję go często u pani Pereux.
 — Ten mały czepeczek bardzo mi się podoba, rzekła Antonina udając że pragnie zmienić rozmowę.
 — Może zechce go pani przymierzyć? spytała Nichetta powstając z miejsca i przybliżając się do Antoniny.
 — A i owszem.
 — Ślicznie w nim pani wygląda, — rzekła Nichetta zobaczywszy w lustrze efekt jaki sprawiał czepeczek na głowie panny Devaux.
 — Ile kosztuje?
 — O, bardzo niewiele. Pomówimy o cenie nieco późniéj, jak się pani stanowczo zdecyduje.
 Antonina zdjęła czepeczek, położyła go na stronie i siadając rzekła:
 — Masz mi panna jeszcze co do pokazania?
 Przetrząśnięto znów pudełko.
 Nichetta strzegła się bardzo rozpocząć pierwsza rozmowę o Edmundzie. Zresztą, była tego pewną, iż Antonina sama się o to postara. Niedługo też na to czekała.
 — Zdaje mi się, iż ojciec mój zna tego pana Edmunda Pereux, zaczęła Antonina.
 — Edmunda! wistocie on nosi takie imię. Czy ja je pani powiedziałam? spytała Nichetta.
 — Nie; ale ja znalazłam jego bilet wizytowy w gabi-