Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/102

sądząc że ma do czynienia ze służącym który przychodził za interesem.
 — Co czytasz z takiem zajęciem, kochane dziecko? spytała pani Pereux opierając głowę o ramię swojego syna.
 — Ah! moja matko, przepraszam cię najmocniej, odpowiedział Edmund, nieprzypuszczałem abyś ty mogła pukać. Czytam list, który mnie wielce intryguje, — nie wiem bowiem od kogo pochodzi i co znaczą jego słowa.
 — Jeżelisz możesz matka mi to wytłomaczyć, wyprowadzisz mnie z prawdziwego kłopotu.
 Edmund podał list pani Pereux.
 Zaledwie rzuciła okiem na pismo, zbladła jak trup. Ta bladość nie uszła uwagi syna.
 — Co ci jest moja matko? zawołał.
 — Nic, wyjąknęła pani Pereux przymuszając się do uśmiechu; nic, drogie dziecko; od pewnego czasu podlegam nagłym wzruszeniom. Mam uderzenia krwi do serca.
 — Trzeba się leczyć.
 — O to nic. Bądź pewny.
 Pani de Pereux uśmiechała się z trudnością, ale w ostateczności uśmiechała się.
 — Czytałaś ten list? zapytał Edmund.
 — Czytałam.
 — Rozumiesz co z niego.
 Pani Pereux chciała odpowiedzieć, ale łzy nagle