śnieńskiego z wdzięcznością wspomina jego urzędowanie, nacechowane sprawiedliwością, dobrocią i uprzejmością. Z początkiem r. 1890 przeszedł w pensyę i przeniósł się do Krakowa, gdzie zmarł 14. maja 1891 r. W urzędowaniu odznaczał się wielką pracowitością i sumiennością, w uznaniu czego otrzymał od władzy przełożonej liczne dekrety pochwalne. Charakter jego był czysty; wierzył on w ludzi zanadto i to było powodem, że karyera jego nie odpowiedziała nakładowi pracy i zdolnościom.
urodzony 1. listopada 1832 r., syn Jana Nepomucena Pakosz Piekosińskiego, syndyka i burmistrza miasta Jasła i Sabiny Rogojskiej, wyświęcony na kapłana w r. 1856, spełniał w kilku miejscach, a między niemi w Strzyżowie obowiązki wikaryusza, W czasie pobytu w Strzyżowie, odbył pielgrzymkę do Rzymu. W r. 1867 otrzymał probostwo w Krościenku i pracował usilnie wraz z takimi działaczami na polu pracy religijnej jakśp. ks. Prałat Skrzyński, ks. Serafin, proboszcz w Odrzykoniu, ks. Bobczyński, proboszcz w Tarnowcu, ks. Franciszek Jabczyński, proboszcz w Kobylance, nad podniesieniem religijno-moralnem ludności i swojej parafii i w okolicy. W uznaniu jego cnót, pracy i zdolności, mianował go konsystorz przemyski dziekanem krośnieńskim i nadzorcą szkół. Obowiązki te spełniał ks. Piekosiński z największą sumiennością. W r. 1886 przeniósł się na probostwo do Leżajska. W uznaniu zasług, został mianowany kanonikiem honorowym kapituły przemyskiej i asesorem honorowym konsystorza biskupiego przemyskiego.
urodził się w Jaśle w r. 1846, na kapłana wyświęcony został w r. 1873, był w kilku miejscach wikarym, poczem w r. 1887 otrzymał probostwo w Brzezinach. Po dziesięcioletniej pracy w tej parafii, przeniósł się na probostwo do Wielopola-skrzyńskiego. W uznaniu cnót kapłańskich i wydatniej pracy pasterskiej, mianował go ordynaryat biskupi w Tarnowie dziekanem i komisarzem biskupim w sprawach małżeńskich, delegatem do nauki religi w szkołach ludowych dekanatu, prefektem dekanatu stowarzyszenia św. Józefa i św. Wojciecha i odznaczył go przywilejem noszenia rokiety i mantoletu.
