swą dumę i własny swój interes. Nie wchodzą do domu Bożego z celem, jaki winien mieć każdy kapłan, ale idą tam dla widoków światowych. I oto dla czego lud jest opuszczony, Kościół hańbiony i tyle się dusz gubi a z nimi i sami ci niegodni kapłani.
4. P. Bóg chce aby wszyscy ludzie byli zbawieni, ale nie wszyscy za pomocą tychże samych środków i nie temiż samemi drogami. Jako w niebie ustanowił Pan różne stopnie chwały, ustanowił również na ziemi różne stany życia, które są tyluż różnemi drogami dla osiągnięcia nieba.
Pomiędzy tymi stanami najszlachetniejszy, największy, najszczytniejszy bez wątpienia stan kapłaństwa, z przyczyny wzniosłego celu na jaki został ustanowiony. Ale czy do wypełniania obowiązków tego stanu wystarczy odmówienie pacierzy, odprawienie mszy świętej, a przytem prowadzenia życia na wzór ludzi światowych! Nie. Myśl Boża miała na celu ustanowienie na ziemi mężów, obowiązanych do tego wszystkiego, co się tyczy czci winnej Majestatowi Boskiemu i chodzących pilnie i godnie około zbawienia dusz. Oto co mówi Apostoł: Albowiem każdy Najwyższy Kapłan z ludzi wzięty, dla ludzi bywa postawion w tym co do Boga należy: aby ofiarował dary i ofiary za grzechy; któryby się mógł użalić tych, co nie umieią i błądzą[1]. A Ekkleziastyka: aby sprawowali urząd kapłański y mieli urząd chwalenia. To jest, wedle kardynała Hugona: Aby sprawowali urząd chwalenia P. Boga[2].
Jako zadaniem jest Aniołów, mówi Korneliusz à Lapide, wychwalanie P. Boga w niebie,
