Strona:Niewiadomska Cecylia - Legendy, podania i obrazki historyczne 15 - Królestwo Polskie po roku 1815.djvu/29

 — Coście z nami zrobili, przewodnicy? Pocoście nas tu przywiedli? Czy na śmierć? Ustąpiliśmy z kraju, by wezwać pomocy, by wrócić z większą siłą ratować ojczyznę, a nie po to, aby zostać żebrakami!
 — Zdradzono nas! Oszukano! Zaprzedano! Zginęliśmy przez wodzów zdrajców. Nie dajmy się, bracia, dłużej oszukiwać: sąd i kara na zdrajców przedewszystkiem.
 Ból, gorycz, nędza, cierpienia przebyte dają ich słowom siłę: — ktoś musi by winien temu, co się stało, — ktoś musi odpowiadać za ich dzisiejszą niedolę.
 — Sądu, potępienia, kary! — domagają się coraz głośniej.
 — Na kogo bracia? Pomyślcie spokojnie. Niewolno nam oskarżać lekkomyślnie.
 — Chłopicki zdrajca!
 — Skrzynecki!
 — Krukowiecki!
 — Sądu, potępienia, pomsty za naszą niedolę, za kraj nieszczęśliwy, za tyle krwi przelanej nadaremno!
 Gwar potężnieje, ból staje się gniewem, potrzebuje ofiary, by się uspokoić.
 — Sąd pozostawmy Bogu, wtedy będzie sprawiedliwy — podnosi się głos śmiały i donośny — a win szukajmy w sobie. A jeszcze lepiej — nie myślmy o winach. Miłość tylko tworzy, a nienawiść niszczy. My zaś chcemy budować. Budować przyszłość naszą, naszych dzieci. Zacznijmy od przeba-