chaczów. Postanowił zaczekać, aż się trochę znudzą: może to słomiany zapał.
Ale się nie znudzili, — trzeba zacząć.
Miło mówić, kiedy słuchają tak chętnie, gdy okazują taki zapał do nauki. Nic dziwnego, że profesor jak największych dokłada starań, by uczniowie z wykładu korzystali, że pomiędzy nim i uczniami najserdeczniejszy zawiązuje się stosunek.
Mickiewicz na powitanie ukochanego profesora napisał piękny wiersz, w którym mówi o jego mądrości, zasługach, o piękności wykładu, o tem, że sława mistrza
»wybiegła za Chrobrego szranki,
Między teutońskie męże i bystrzejsze Franki.«
t. j. że nietylko Polacy znają i cenią prace Lelewela, lecz poznali się na nich Niemcy i Francuzi.
Tak bawiła się i pracowała młodzież w uniwersytecie wileńskim między rokiem 1815 — 1823. Jej sumienność w pracy, proste i szlachetne życie, poczucie obowiązku, wzajemna miłość i zacne dążenia do szczęścia i dobra wszystkich — zasługują, abyśmy poznali ją bliżej i starali się naśladować.
Lat 15 trwał pokój w nowem Królestwie Polskiem, chociaż niejedna chmura w ciągu tego czasu zasłaniała pogodny błękit nieba, choć nieraz głuchy
