z czem przyszedł. Wtem zawył tak donośnie, że stare dęby pochyliły głowy, i las cały odezwał się stokrotnem echem. Potężne wycie napełniło knieję, jakby sto wilków wyło jednocześnie, ale ja w sercu nie doznałem trwogi. Przeciwnie, głos ten budził we mnie radość, uczułem taką siłę i potęgę, że zbudziłem się nagle, spojrzałem dokoła i usłyszałem wasze święte śpiewy. Wtedy pojąłem, że to był głos bogów, że przez was wolę swoją mi objawią.
Przez chwilę trwała cisza uroczysta. Znicz tylko płonął i rzucał iskrami. Nagle kapłan wzniósł oczy ku niebu, potem spojrzał na księcia.
— Bogowie wolę swoją objawili — przemówił z wielką mocą — wysłuchaj ich rozkazu. Na miejscu, gdzie ujrzałeś wilka w zbroi, stanąć ma gród warowny i święte dla nich zapłonąć ognisko. A wycie wilka — to sława i potęga grodu, który zasłynie szeroko, daleko, a trwać będzie przez wieki.
Serce książęce uderzyło silniej, gdy usłyszał te słowa, i zapragnął co prędzej spełnić rozkaz bogów. Wkrótce też nad doliną Swintoroga, na Turzej górze błysnął płomień Znicza, i stanął gród Wilno, do którego książę przeniósł swoją stolicę. Dokoła grodu rozrosło się miasto, na miejscu puszczy pola zaległy uprawne, i sława nowej stolicy daleko rozeszła się po świecie.
Założenie Wilna przypada około r. 1322.
Wiemy, że z Gedyminem zawarł przymierze Łokietek, by wspólnemi siłami wojować z Krzyżakiem. Potwierdzeniem przyjaźni było małżeństwo
