Strona:Narcyza Żmichowska - Biała róża.pdf/62

 — Mów-że prędko, bo i mnie zaciekawiasz! — wołała Felunia.
 — Miej się na ostrożności z Białą Różą, Feluniu; ja ci powiadam, że ten niewinny kwiatek, to ziółko.
 — Ziółko? co tobie, Kazimiero? chyba pektoralne.
 — Oj nie pektoralne; znam to ziółko, że pokrzywa — i opowiedziałam historję moją własną, jak mię na egzamen wzięła, któremi się naukami zajmuję; jak chytrze wydziwiała mojej odwadze, że się nie lękam śmieszności z tego powodu, jak wreszcie opuściła mię na tem ironicznem wykrzyknieniu: „Pani jest bardzo szczęśliwą!“
 Po przesłuchaniu tych dowodów, Felunia sama nie wiedziała, czy śmiać się, czy zdumiewać.
 — Ale bo ty musiałaś coś dodać, a coś ująć, tu podnieść, tam zniżyć. Nigdy nie uwierzę, by panna Augusta, owa mistrzyni oklepanych frazesów, owa sadzawka przepełniona wiadomemi całemu światu prawdeczkami, zdobyła się na tak wielką ekscentryczność i tak złośliwy dowcip.
 — Przypomnij sobie tylko, co jeszcze pierwej do mnie o tańcu mówiła; jedno z drugiem się trzyma.
 — O tańcu nic tak osobliwego nie powiedziała przecież.
 — Jakto? a jej dubeltowe: „więc pani tańczy“ — „więc pani lubi tańczyć?“ — i na domiar oświadczenie, że przyjemniejby jej było, gdybym nie tańczyła wcale?
 — Ja ci powiadam, Kazimiero, to wszystko nic nie znaczy jeszcze. Przyznaj sama, wszak nietylko Biała Róża „tak mocno się dziwowała, żeś ty chętnie tańcowała“.
 — At, prawda — rzekłam po chwili namysłu — i ten pan, co w niebieskich okularach, i prawie każdy