Strona:Molier-Dzieła (tłum. Boy) tom I.djvu/287

 ERAST:

Mądrze to wywiedzione.

 KASPER: Dosyć, Bogu chwała,

Ale idzie tu panna, a z nią i ta mała.

Niechże się pan choć trzyma.

 ERAST: Uśmierz swą obawę.

 KASPER:

Lękam się, że pan gotów jeszcze pokpić sprawę.

SCENA TRZECIA.
ERAST, ŁUCJA, MARYSIA, KASPER.

 MARYSIA:

Znów tu idzie; niech pani przynajmniej nie zmięknie.

 ŁUCJA:

Czemuż o mej stałości mniemasz tak niepięknie?

 MARYSIA:

Zbliża się.

 ERAST: Nie, nie, pani; nie sądź, że przychodzę

Mówić o swych uczuciach, zdeptanych tak srodze.

Skończone; chcę wyleczyć się: już zrozumiałem,

Jaka część w sercu twojem była mym udziałem.

Ten twój gniew tak wytrwały za cień przewinienia

Świadczy, żem tam zbyt wiele nie miał do stracenia;

Chcę więc dowieść, iż wzdardy gdy chcesz walczyć bronią

I mnie nietrudno będzie postarać się o nią.

Przyznaję, iż me oczy podziwiały w tobie

Czar, w żadnej innej dotąd nieznany osobie,

I serce me, twych uczuć szczęściem upojone,

Za nicby miało przy niem królewską koronę;

Tak; temu, com czuł dla cię, nic zrównać nie zdoła;

Żyłem w tobie jedynie, i powiem ci zgoła,

Że, choć zraniony w serce, i tak jeszcze może,

Niełatwo czucia moje dla ciebie umorzę;

Lękam się, iż, pomimo całe me staranie,