Strona:Mikołaj Sęp Szarzyński-Poezje z pierwodruku 1601.djvu/047

I zdumiewa sie Helikon^[1] uczony,
Gdy lilijaną^[2] ręką bijesz w strony.

Ozdobo ziemi! szczęśliwy, szczęśliwy,
Komu cię Pan Bóg naznaczył życzliwy;
Komu cię Hymen^[3] słowy statecznymi
I pochodniami przyłączy wiecznymi.

XLII.

FRASZKA Z MARCYALISZA.

Piszą: król Agatokles, gdy swoim cześć sprawiał,
Miedzy złote naczynie zawsze glinę stawiał,
Tak mieszając ubóstwo z bogactwy hardymi;
A przyczynę powiadał tę przed gośćmi swymi:

„Ja, którego Bóg sławą i państwem ozdobił,
„Pomnię, iże mój ociec z gliny garnce robił”.
O, szczęśliwy, kto, stanu dostawszy wielkiego,
Pomni, czym był, i baczy moc szczęścia zmiennego.

XLII*.

FRASZKA^[4].

Piszą: król Agatokles, gdy swojem cześć sprawiał,
Miedzy złotem naczyniem glinne kubki stawiał;
Iż tak mieszał ubóstwo z bogactwy hardemi,
Tę przyczynę powiadał przed^[5] gośćmi swojemi:

„Ja, którym Sycyliją swą sławą^[6] ozdobił,
„Pomnię, iże mój ociec z gliny garce robił”.

1.  Helikon — siedziba Muz; znajduje się tam m.in. źródło Hippokrene.
2.  lilijany — liliowy (opracowane na podstawie Słowniczka).
3.  Hymen — bóg małżeństwa, zaślubin. Uosobienie pieśni weselnej.
4. Dopisek w rękopisie: „Nie fraszkać to, fortel — i dobry!”
5. W rękopisie: pred.
6. W rękopisie: sławe.