Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/402

 Minął czas leśnej drogi, weszli na kręte ścieżki, zatrzymała się wśród krzaków.
 Wzięła od niego gitarę. Którą niósł na plecach. Urwała kawałek wstążki i przewiązała skrajną gałązkę świerka. Poszli dalej, na drugim zakręcie zrobiła to samo.
 — Zobaczysz — powiedziała, gdy nie zapytał.
 Kim ona była? Zawsze miał podejrzane szczęście. Czyli też szczęście mieli do niego. Z jego winy. Przyniosła mu biedronkę na czarnym od spiekoty słonecznej palcu. Biedronka zaraz sfrunęła uruchamiając niespodziewanie łupinki skrzydeł.
 — W tej leśniczówce — zapytał — ty tam zostajesz?
 — Na kilka dni.
 — Czym się trudnisz?
 — Mam urlop — popatrzyła zdziwiona. — W czasie urlopu przebiegam te lasy wzdłuż i wszerz. Czasem przyglądam się wołom, jak ciągną bronę. O jednej godzinie stają i nie chcą pracować dalej.
 Kpiła?
 — A poza urlopem co robisz?
 — Nic.
 Nie wypadało zapytywać dalej. Idąc przed nim zawróciła po ścieżce do niego i roześmiała się:
 — Nie wyglądałeś na takiego, co będzie się dopytywał. Ale to, głupstwo — spojrzała mu w twarz. — Nic, nic. Mam męża i dwoje dzieci. A wyglądam na lat piętnaście. Sama wiem o tym, nie potrzebujesz mówić.
 Był odcinek ścieżki błotnistej. Przeszła po nim pierwsza, wyrabiając stopami suche miejsca, żeby mógł po nich przeskoczyć, nie wpadając w kałuże.