Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/313

tego dnia czuła w sobie brud nie do zmycia i blaszane wnętrzności z posmakiem tłustej cyny. „Stań się coś” — myślała. Śniło jej się, że siedziała na łóżku i patrzyła na siebie. Rozmawiała sama ze sobą. Widziała siebie naprzeciw, oko w oko, tak jak z okienka piwnicy ogląda się światło dzienne. Poczuła przypływ niewysłowionej sympatii. Do swej sennej piękności, która polega na tym, że człowiek jest całym światem.
 Obudziła się nosem w kącie ściany i usłyszała: — czemu nie wstajesz. — Już ja mu powiem — Herodek, w kapeluszu z czoła, snuł myśli głośno. — Wiesz, że ja potrafię powiedzieć. A gdyby tak przemilczeć? Nie pójść. — Najlepiej byłoby zwrócić te pieniądze.
 Myślała już o tym: pożyczyć, a potem odrobić.
 — Mówiłam z panią Gruszkową.
 — Z kim?
 — Pani Gruszkowa jest moją przyjaciółką.
 — Przyjaciółką? Muszę się dowiedzieć, kim ona jest? Gdzie się moja córka obraca?
 Wyskoczyła z łóżka:
 — Obiecała mi prezent. Tak, tak, prezent. Złoty medalik z Matką Boską Częstochowską. I dziś go dostanę. Jeszcze nie byłam bierzmowana — rzuciła się przed siebie i zaczęła zbierać do pracy. — Zaraz tam idę. Żebyś tu czekał na mnie w domu.
 — Mam pewną zdrowotną myśl.
 — To ją, kochany, rozwiń sobie, a rozwiń.
 Zaczął się dzień.