Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/312

 Jakby wszyscy trzej pochylili się nad jej twarzą.
 — Co to znaczy? — spytał zaniepokojony Herodek, ujmując w dłonie jej opadającą głowę.
 — Pewno nic nie znaczy.
 — Panowie — powiedział leśniczy. — Długo jeszcze? Ciszej — upomniał — nie mówcie tak głośno.
 Zdawał się nic nie rozumieć.
 — No dobrze — powiedział Herodek. — Panie Strzelczyk, niech pan pokaże rogi.
 Przez cały czas leśniczy patrzył obojętnie, tak jak na targowisku ogląda się w beczce śniętą rybę, z lekkim, naturalnym smutkiem, i tylko prosił o zlitowanie się nad śpiącą.
 Ojciec wziął ją ponownie na ręce i położył na łóżku. Odwróciła głowę i zanurzyła ją w jaskrawym jak rzeżucha cieniu wilgotnej ściany, porosłej wilgocią. — Niech pan przykryje moim płaszczem — usłyszała.
 Ponownie ukazał się motyl. Wielokrotnie większy, wściekły, atakował i chciał ją ukąsić w twarz. Wszystko rozgrywało się teraz w jaskrawym niebieskim świetle dziennym, realniejszym od rzeczywistości; takie światła i rzeczywistość bywają we śnie.
 Rano obudziła się chora.
 Ojciec siedział w kapeluszu przy oknie. Jak spod klaśnięcia ręki za oknem wzleciały trzy gołębie, dzień był jasny, zimny i zimno to dostawało się wszędzie. Nos ojca także musiał być zimny, nie napity.
 — Czemu nie wstajesz? Kupiłem od tego hycla rogi. Idziemy.
 — Dokąd?
 — Zapomniałaś? Z wizytą. Odwiedzić chorego. Zaniemógł. Ale nie umarł.
 Obudziła się chora.
 — A może by mu w prezencie te rogi? Jeszcze nie zapłaciłem. Co o tym myślisz?
 — Od jakiego hycla?
 — Już nie pamiętasz?
 Obudziła się chora. Twarz miała brudną i gorącą. Często żołądek podskakiwał w niej jak kopnięta piłka. Mówiono, że grozi jej choroba ciężka, i nieciężka, do czasu żyć można. Tak tylko mówiono. Pani Gruszkowa zaprowadziła ją kiedyś do lekarza. Od