Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/248

niebo. Za białymi słupkami stacji zaraz była trawa i mrowie świerszczy.
 Nikt po niego nie wyszedł. Ruszył przed siebie. Ścieżka biegła dnem gęstego pola, latarnia oślepiała oczy, szło się po pas w czymś niewiadomym. Trzmiel uderzył w czoło. Potknął się o żelazny czerep jakiegoś garnka, drut kolczasty żądłem liznął nogawkę.
 Mężczyzna w białej koszuli zagrodził mu drogę i wyjął walizkę z ręki.
 — Co za radość! Pan Małachowski?
 Był to głos Kwiecińskiego:
 — Więc pan przyjechał!
 Wziął Pawła pod rękę:
 — Spóźniłem się na pociąg... Chodźmy.
 I z taką siłą poprowadził, że wystarczyło tylko trzymać równowagę i przebierać nogami.
 — Czy nie zrobię kłopotu?
 — Sama rozkosz. Czekamy.
 Jak on powiedział?
 — Pójdę przodem — rzekł Kwieciński. Wysforował się z walizką.
 Niech niesie.
 — Założyłem się z żoną, że pan przyjedzie.
 To dlaczego się spóźnił?
 Byli na wąskiej ścieżce pośrodku jakiejś łąki wyrośniętej powyżej ramion. Kwieciński idąc dudnił, zad miał potężny, szedł jak tragarz, dudniło mu w butach. Walizkę postawił na ramieniu i zasłonił niebo. Twarzy Paweł jeszcze nie dojrzał. Jakiś lęk go ostrzegał, Kwieciński wydał mu się ciepły i zbyt bliski. Wciąż dudniło w nim całym, jakby grała śledziona. Wąsik... prawda, miał karpi, opadający, blond wąsik i oddech, jakby w ciemności płynął pod prąd. Dobry człowiek. To prawda, drut kolczasty i trzmiele ustały. Zatrzymał się nagle. Czego chciał?
 — Pan słyszy? — zapytał.
 Paweł przypomniał sobie, że nie przywiózł żadnego upominku, a ten mu kiedyś przywiózł. Rozbrajający poczciwiec. Nie wypadało jeszcze zapytać o Wereszczyńskiego. Jak wyglądał ten dom?
 — Żona? — spytał Paweł mimo.