Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/249

 — Dziękuję. Czeka z kolacją. Wszystko będzie dobrze. Już jest lepiej.
 Stojąc naprzeciw podniósł głowę w górę. Błysnął wąsik w księżycu.
 — Pan nie słyszy?
 — Nie.
 — Bo pan oddycha. Niech pan popatrzy w górę.
 — Dlaczego?
 — Gwiazdy.
 — Co pan mówi?
 — Tyle gwiazd.
 Paweł drgnął niespokojnie. Jeszcze jeden anormalny? Tuż po Wereszczyńskim?
 — Czy na pewno nie zrobię państwu kłopotu?
 — Był pan dla nas tak serdeczny, gdy byłem z chorą Anią. Piłkę jej pan podrzucił. Taką dużą, czerwoną piłkę. Dzieci potrafią to zapamiętać.
 Pawłowi zrobiło się przykro.
 — A jak córka?
 — Umarła — odpowiedział Kwieciński. — Umarła.
 Poszli dalej.
 Ukazała się ulica, jedna i główna, szeroka jak trakt, w ciemności parterowe domy, wybielone wapnem krawężniki chodników, akacje, w cieniach akacji grupki ludzi, tych, co do późnej nocy stoją pod domem i rozmawiają półgłosem. Nie o przenaczeniu, lecz o motocyklu.
 W milczeniu przeszli całą długość ulicy i znów trafili na pole.
 — Powiem panu... że i... Wereszczyński... — przerwał milczenie Paweł.
 Kwieciński przystanął na czarnej ziemi.
 — Umarł... Tak?...Miałem — to przeczucie. Wie pan, kiedy to się staje, to tak się dzieje, że w pewnych chwilach wiemy wszystko. Trzeba mieć tylko trochę odwagi. Wtedy nagle, wiemy, co będzie. Trochę odwagi... Znam pewną dziewczynę — dopowiedział niespodziewanie — która ma po prostu nieludzką.
 Był wreszcie ten dom. Graniczył z polem, postawiony skosem do drogi, jak nie dosunięty do ściany kufer.
 Było zupełnie inaczej, ani wierzb, ani sitowia, ani Wisły, bieliło