Strona:Mieczysław Piotrowski - Złoty robak.djvu/193

 — No, to my poszli! — powiedziała nagle, dość ostro, wulgarnym tonem: — Dziadku!
 Wereszczyński zaprotestował:
 — Nie! O czym wy mówiliście?
 — Że czas — rzekła sucho. Może rozmyślnie?
 — Nie. Pójdę w przeciwną stronę. Szybko. Daleko. Upadnę. Pozbierają mnie i zawiozą. Będzie szykowniej. Trzeba jakiejś formy...
 — Nie! — powiedziała. — Widzi pan — zwróciła się z wyrzutem do Pawła. — Tak pięknie zaczynał, a teraz grymasy. Chimery. Dziadku — przymrużyła oko: — Hej! Muzyka gra... — zacytowała urywek czegoś — skoczyły konie. I bęben, bęben... — wstała, na jej twarz wypłynął blady, wesoły uśmieszek: — Ja proszę...
 Nie była ani inteligentna, ani taka brzydka. Być może, Wereszczyński oszukiwał się po raz ostatni w życiu.
 — Panie Pawle! — krzyknął i wstał. — Za moich czasów to psa do rakarni prowadzono oględniej — rzucił gniewne spojrzenie na dziewczynę.
 — Ja zapłacę — powiedział Małachowski. Dostrzegł kelnera. Dał mu znak.
 — Piwo — rzekł niespodziewanie Wereszczyński, gdy kelner podszedł. — Nie powiedzieliśmy sobie jeszcze wszystkiego.
 — Jutro pan cię odwiedzi, prawda? — powiedziała Felicja.
 — Dziecko drogie. Nikt mnie nie odwiedzi.
 Paweł zapłacił.
 — A! — zwrócił się Wereszczyński do Małachowskiego podając mu rękę i mocno ściskając — proszę o mnie pamiętać. Ja także.
 — Życzę pomyślnej kuracji — rzekł Paweł.
 W tej chwili dostrzegł okrągłe oko dziewczyny.
 — Za wszystko — powiedział Wereszczyński — przepraszam — pochylił się ryzykownie w stronę Pawła, jakby chciał go uściskać. — Proszę mi wybaczyć — machnął ręką w próżnię. — Wszystko wypływało z jednego mojego nieszczęścia. A potem już, raz wytrącone, biegło. Gorączką były wszystkie moje postępki i nikczemność usposobienia. Gorączką była niesławna sprzeczka z panem, tak przecież niegodna. Gorączką była haniebna prowokacja, której się dopuściłem. I w gorączce trwał potem mój upa-