Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/53

 — My tam także będziemy mieli coś do uiszczenia klasztorowi. Ratę na Święty Jan.
 — Dwie raty, bo na Nowy Rok nie była uiszczona.
 — Tak, tak, to podobno wynosi coś koło czterdziestu korcy.
 — Sześćdziesiąt — poprawił go Leszczyc.
 — Sześćdziesiąt aże! — zawołał burmistrz z udaném zdziwieniem — nie wiedziałem, że to tego tyle się uzbierało.
 — Dwie raty po trzydzieści korcy, krótki rachunek.
 — To będzie panie skweres, bo zboże poszło w górę, a miasto ma teraz bardzo małe dochody.
 Leszczyc nic na to nie odpowiedział. Burmistrz także milczał, namyślając się, z jakiéj strony wziąć się do niego. Po chwili zaczął zamaszyście:
 — E, żebyście tak chcieli, panie Leszczyc, tobyście mogli poczciwym mieszczanom wiele w tém dopomódz.
 — W jaki sposób? — spytał całkiem spokojnie Leszczyc, nie domyślając się wcale, do czego burmistrz zmierza.
 — Zakonnice-by ta nie zubożały o głupie dwadzieścia korcy, a miastu-by się niemało tém ulżyło.
 — Ha, gdyby Panna Matka chciała ustąpić.
 — Ona nawet wiedziéć o tém nie potrzebuje — mówił, przysuwając się do Leszczyca. — Co tam ko-