Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/147

 — Nie, nie uwierzyłem. Ale teraz oczom moim wierzyć muszę.
 — Więc pan przypuszczasz...
 — Mój panie — przerwał mu niecierpliwie aptekarz — tu przecież nie potrzeba się bawić w żadne przypuszczenia, bo to widne, jak na dłoni...
 — Że ja się kocham? — spytał Jan drwiąco.
 — Za pana-bym nie przysiągł, ale że ta dziewczyna zakochana w panu po uszy, to na to daję moję głowę. Dość spojrzéć na nią.
 Jan zmarszczył brwi i chciał coś ostro odpowiedziéć aptekarzowi, ale wtém zrównali się z rodzicami, którzy właśnie przystanęli, aby się spytać Jana, czy chce iść ku poczcie.
 — Ty odbierzesz list, a my się przejdziemy przy téj sposobności.
 — A ja przy téj sposobności pożegnam państwa — odezwał się aptekarz.
 — A czemuż pan nie z nami? — spytał Leszczyc.
 — Widziałem już raz dzisiaj łysinę pocztmistrza i nie mam wcale ochoty oglądać jéj po raz drugi. Dla was to, państwo, zabawka, a mnie idzie o wstyd. Łysina pocztmistrza, to Waterloo moje, bo na tém polu inwencya moja kosmetykowa doznała klęski. Więc nie chcę rozdzierać sobie serca i pójdę w całkiem przeciwną stronę.
 Pożegnał się ze starymi Leszczycami, Amelce się poważnie ukłonił, a żegnając się z Janem, szepnął mu: