Strona:Michał Bałucki-Za winy niepopełnione.djvu/120

telna trwoga i wściekłość ranionego zwierzęcia, wrzasnął:
 — Kto tu? — i, macając wśród ciemności, chwycił córkę silną dłonią za gardło.
 Amelka oniemiała z trwogi, straciła przytomność i dygotała cała.
 — Kto tu? — powtórzył żyd i silniéj ścisnął rękę, którą trzymał jéj szyję. Nie mogła już oddychać prawie, ani głosu wydobyć przez ściśnięte gardło; szarpnęła się z wysileniem, by wyrwać się z jego ręki, i szamotała się z nim wśród ciemności; gdy wtém uczuła, że jakieś inne ręce z tyłu chwyciły ją mocno i ciągnęły ku ziemi. Rozpacz dodała jéj sił trochę i z całą mocą, na jaką zdobyć się mogła z obawy o życie, wyszeptała przez ściśnięte gardło:
 — Puśćcie mnie! ojcze!
 W téj chwili palce, ściskające jéj szyję, popuściły, i równocześnie odezwał się głos, wzruszenia i zdziwienia pełny:
 — Czy to ty, Amelko?
 — Ja — odrzekła zmęczona pasowaniem się i bezsilna potoczyła się na niego.
 — Światła! hej, Sura, światła prędzéj! — zawołał żyd przerażony. — Dawaj prędzéj światła, wody!
 Sura, klapiąc pantoflami, pobiegła na górę. Żyd tymczasem uspakajał córkę, która dygotała w jego ramionach, jak zraniony ptak.
 — Małciu! moje dziecko, uspokój się. Mów,