Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/7

 — Będę jeszcze probował.
 W téj chwili zabrzęczał dzwonek na stacyi.
 — To sygnał? — spytał Schmidt, a oczy zajaśniały mu radością.
 — Tak — odrzekł naczelnik — pociąg wyszedł z ostatniéj stacyi.
 — I będzie tu jak prędko? — Za dziesięć minut.
 — To dobrze, to bardzo dobrze. Za dziesięć minut zobaczę go. Musiał się bardzo odmienić, zmężniéć. Gdym go wyprawiał z domu, miał dopiero lat czternaście. Dziś ma już dwadzieścia széść. To odmienia człowieka. Ciekawy jestem, czy mnie téż pozna?
 Po ostatniém zapytaniu, stary Schmidt zamyślił się; myśli musiały być przyjemne, bo uśmiechał się do nich. Wtém zbliżył się dozorca kolejowy i wręczył mu telegram.
 — Do mnie? — spytał Schmidt i pobladł.
 — Tak.
 Drżącemi rękoma rozerwał pośpiesznie kopertę i rozwinął papier.
 — A... to od mego wspólnika! — rzekł, odetchnąwszy. — Nalega o śpieszną dostawę cynku. Pisze, że z zamówieniami rady sobie dać nie może, i radzi przyjąć więcéj robotników... To niepodobna... Gdzież ich pomieszczę? Trudno ludzi, jak bydło, trzymać w kupie. A przytém... do cze-