Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/273

 — Schmidt? — spytał z naciskiem Mruk.
 — Tak, Schmidt...
 — Więc to jego kocha panienka?..
 — I bardzo go kocha!..
 — I nie chcą mu jćj dać, że ona wielkiego rodu?..
 — Tak!..
 — A gdyby była niższego urodzenia, toby się mogła wydać za niego?..
 — To się wie... Ani chwilki by nie czekała... Ale cóż, kiedy jej tak padło być wielką panią; tu musi cierpieć, choćby przyszło umrzeć... Dziwni to ludzie, ci państwo...
 Mruk nie słuchał córki. Głowa jego widocznie pracowała nad jakimś planem. W twarzy widać było silne wzruszenie i radość, której powodu cór ka nie rozumiała.
 — To dziwna rzecz... — mówił do siebie stary półgłosem. — To, czem chciałem szkodzić ludziom, dziś się na pożytek obróci... Dziwna to moc Bozka. I ja, mizerny robak, mogę jeszcze coś zrobić na świecie.
 Potem, zwracając się nagle do córki, rzeki:
 — Salusiu! Ja muszę mówić z baronem... Mu szę koniecznie...
 Salusia wpatrzyła na niego swe jasne oczy; bała się, czy przypadkiem stary nie mówi w go-