Strona:Michał Bałucki-O kawał ziemi.djvu/238

 Powiedziawszy to zdanie, które widocznie sobie przygotowała na początek rozmowy, Zofia nie wiedziała, co dalej mówić. Spodziewała się widać, że Adolf odpowiedzią ułatwi jej dalszą rozmowę; ale Adolf tylko milczeniem i ukłonem odpowiedział, — na więcej zdobyć się nie mógł. Słowa i przytomność go odbiegły wobec głębokiego spojrzenia, jakie w niego utkwiła Zofia.
 Po chwili Zofia zdobyła się na nowe pytanie:
 — Pan odjeżdżasz?..
 — Tak...
 — Prędko?..
 — Za kilka dni...
 — I wolnoż wiedzieć powód tego nagłego odjazdu?..
 — Fabryk naszych rozprzestrzenić nie możemy — mówił, zdobywając się powoli na odwagę i odzyskując spokój i przytomność — rozprzestrzenić nie możemy dla braku miejsca. Dla dwóch niema tu co robić.
 — A gdyby miejsce się znalazło, czy zostałbyś pan wtedy?.. — spytała.
 Adolf chwilę milczał, namyślał się, potem odrzekł, spuszczając oczy ku ziemi:
 — Nie...
 — A więc jest inny powód?..
 — Być może...
 — Czy to tajemnica?...