Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.2.djvu/89

pty, jest to otchłań, w którą on z każdą chwilą coraz głębiej zapada.
 Zrozumiał, że nie ma już nic do stracenia; naraz owładnął nim szał jakiś. Zamachnął się i wybrnął znów ponad fale. Hardo głowę odrzucił.
 — Więc dobrze! Skoro już nie jestem ani naczelnikiem okręgu, ani bratem pana hrabiego — to mogę zażądać od niego rachunku za obrazę, za obelgi, jakie mi tu bezczelnie w oczy cisnął.
 Ogarnęła go odwaga, jakiej nigdy nie doświadczał i pragnienie śmierci.
 — Jestem na pańskie usługi — oczekuję świadków. Wybierz pan, kogo chcesz.
 Szymon rozejrzał się dokoła.
 Nie był pewny, czy znajdzie się kto w tem towarzystwie, ktoby mu chciał oddać podobną przysługę.
 — Hrabiego Ingoványi proszę, aby zechciał być po mojej strońie.
 — Ja zaś pana meceńasa Kalászi.
 Obaj wymienieni panowie usunęli się na stronę, ściszonym głosem naradzając się.
 Aranka odetchnęła z głębi piersi z pewnym odcieniem zadowolenia:
 — Nakoniec przecież chociaż raz czyn prawdziwie męzki! Żeby się tylko nie cofnął do jutra rana!
 Baronowa Anna ukryła w dłoniach zapłakaną twarz.
 — Oh, jakiż to dzień okropny!
 Panowie Ingováni i Kalászi wyszli z framugi, gdzie się naradzali, i każdy z nich przybliżył