Strona:Maurycy Jókai - Czarna krew Tom.2.djvu/77

 Więc listonosz udał się do pana Lebeguta.
 Dla tego ostatniego miał on także w swojej torbie paksametę zupełnie podobną, jak dla barona Szymona.
 Wręczył mu obiedwie, wraz z umaczanem już w atramencie piórem.
 Pan Lebegut odebrał obydwa te listy i sam zapisał w kwitunkowej księdze nazwisko swoje, tudzież barona Lenke.
 Listonosz odszedł sobie.
 Nikt ani podejrzewał, że w chwili tej właśnie odwróciła się jedna z najznaczniejszych kart historyi naszego kraju.
 Lebegut wiernie przedstawił baronowi Szymonowi odebraną depeszę.
 — Dignetur excellentissime!
 Szymon ze złością niemal wyrwał mu list z ręki i nierozpieczętowany schował sobie do bocznej kieszeni bonżurki.
 — Przeczytam to w domu.
 Lebegut zaś powrócił do żony, i wraz z nią stanąwszy pod kinkietem przy ścianie, porządnie scyzorykiem rozciął kopertę swojego listu i zaczął treść jego szybko przebiegać oczyma.
 Im dalej czytał, tem osobliwiej twarz mu się wydłużała, odemknął usta i złożył je mimowoli, jak by do gwizdania, oczy zaś, okrągłe już z natury, wytrzeszczył tak silnie, iż zdawało się, że wyskoczą mu z orbit.
 Następnie zwrócił się do pani Fruziny i milcząc, na migi, opowiadać jej zaczął treść listu. Już się oboje wybornie zrozumieli.
 Te ruchy, pokazujące kołnierz wystający, oznaczają „ministra”, ręka, półokrągło nad głową wzniesiona, a potem nagle spuszczona, „wszystko się zmie-