Strona:Matka cyranka.pdf/19

 Człowiek nie patrzył na nią i skierował się prosto do stawu. Co on chciał robić z kaczuszkami — czyż je zamierzał potopić?
 Oto brał je do ręki kolejno i — jedno o po drugim puszczał na krystaliczną wodę...
 Uradowana matka wskoczyła za nimi i popłynęła, a kaczuszki, jakby nauczone podążyły za nią.
 Cóż to był za dziwny człowiek! Kaczka była tak przejęta nienawiścią i bojaźnią do rodu ludzkiego, że nie mogła nawet przypuścić, iż ten jeden był jej przyjacielem — i że już dwukrotnie uratował życie jej rodzinie. On to bowiem spłoszył lisa krwiożerczego — i on przeniósł drobne, bezsilne pisklęta do ich upragnionego celu.
 Cyranka nie dowierzała mu jednak i będąc już panią na stawie, starała się odpłynąć jaknajdalej od groźnej, dwunożnej, wielkiej istoty. Popłynęła więc w poprzek na otwarty staw. Ale popełniła przez to ogromny błąd, gdyż w ten sposób wystawiła swe dzieci na niebezpieczeństwo od prawdziwych wrogów. Znowu bowiem nadleciał jastrząb błotny z nadzieją złapania choć dwojga kacząt w swe szpony.
 — Kwa, kwa, kwaaa, — zakrzyczała kaczka — i zagrożone jej kaczuszki po chwili podążyły ku trzcinom.