Strona:Marya Weryho-Nacia na pensyi.pdf/154

ślicznego chłopczyka z jasnymi włoskami, przywitałam także i Maciusia kanarka.
 — Wies — powiada Wojtuś po dziecinnemu — nas Majuś spaj djugo, djugo w ziemi, a potem wstaj i śpiewaj ciągle.
 — Mój braciszek wciąż myśli, że to ten sam kanarek, który już nie żyje — mówi mi Natalcia do ucha.
 Zapomniałam zupełnie o mazurku i kopercie dla Wojtusia.
 Więc sięgam do palta i wydostaję.
 Wojtuś aż skakał z radości, ale Natalcia nie chciała przyjąć mazurka.
 — Ty mi zawsze coś dajesz, Naciu, a ja tobie nie mogę nic ofiarować... To mi jest przykro, oddaj mazurek komu innemu.
 Zaczęłam ją prosić, całować, aż matka posłyszała.
 — Przyjmij, Natalciu, jeżeli cię tak prosi koleżanka, a zaproś znajome dzieci z podwórka, to je poczęstujesz.
 Zgodziła się Natalcia i pobiegła po dzieci, a ja tymczasem rozglądam się po pokoju.
 Bardzo mi się tu podobało: podłoga biała, czysta, jak stół, w kącie duże łóżko zasła-