Strona:Maria Rodziewiczówna - Wrzos.djvu/238

rączki“, „dobranoc“ — i za ostatnim gościem zamknęły się drzwi.
 Na schodach jeszcze żywe rozmowy, w bramie chwila mitręgi ze stróżem i „dyskami“ i fala gości wylała się na ulicę do czekających karet, dorożek lub na piechotę do domu.
 — Uf! — odsapnął Andrzej, rozpinając tużurek i rzucając się w fotel. — Jakbym cepem machał, takim zmęczony! To ci wynalazek idjotyczny.
 — Trudno, kto bywa, musi przyjmować! — zdecydował prezes. — Ja miałem bardzo porządną partję, wygrałem siedemnaście rubli.
 — Powinien je ojciec oddać Kazi za fatygę albo mnie za piękną reprezentację.
 Mówił to umyślnie, bo znał dziwactwo starego, że o ile na wydatki był szeroki, o tyle wygrane w karty ruble dusił jak sknera.
 Prezes udał, że nie słyszy.
 — Ogromnie mi się pić chce! Córuś — dostanę filiżankę herbaty z cytryną?
 — Kazia, zajęta porządkami w jadalni, odpowiedziała śpiesznie: dostanie tatko — i dalej gospodarzyła.
 — Mogłabyś spocząć nareszcie! — zawołał niecierpliwie Andrzej. — Cała ta gromada gości krytykuje nas teraz i wiesza, a my mamy ich oszczędzać.
 — Co mają krytykować. Przyjęcie było porządne, bawili się doskonale!
 Kazia przyniosła mu sama herbatę, zatrzymał ją za rękę, spojrzał serdecznie.
 — Takaś bledziutka i mizerna. Zmęczone dziecko. Siądź tu, przy starym, cały dzień gdzieś latasz, wcale cię nie widziałem dzisiaj. Masz — dam ci coś dla twej hołoty! Złóż rączki.
 I wysypał jej na dłonie całych siedemnaście rubli, wygranych w winta.
 Andrzej wybuchnął śmiechem.
 — Świat się kończy, czy ojciec ma gorączkę?
 Spojrzał zdziwiony pytająco.