Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/269

kraj i szarą, nudną drogę. Ogarniała go coraz większa smętność i obojętność, coraz większe zmęczenie. I oto ujrzał przed sobą dom szary przy drodze i ucieszył się, że tam znajdzie posiłek, napój i gościnę. Już wcale wędrować nie miał siły i zmrok ogarniał świat cały. Ledwie doczołgał się do progu.
 Na progu siedziała niewiasta — gospodyni — i każdy, kto wejść chciał, z nią rozprawiał. Gdy na Maćka kolej przyszła, podał jej garść złota i rzekł zgóry:
 — Pańską chcę mieć gościnę i nocleg.
 Spojrzała nań i zrobiło mu się straszno, od oczu jej zimnych, nieubłaganych.
 — Sakwy rzuć — rzekła.
 — Za żebraka mnie masz! Toć złoto jest.
 — Sakwy rzuć! — powtórzyła.
 — Przenigdy. Zbierałem, by mieć.
 — To nieś!
 — Chcę spocząć! Noc. Przyjmij! — rzekł już pokorniej, czując, że i kroku dalej uczynić nie może.
 Nie odpowiedziała. Mrok gęstniał, chłód ogarniał Maćka, groza nocy, ciemności, pustki, trwoga, bezsilność, rozpacz, osamotnienie.