Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/268

 — Toć widzę po tobie. A teraz wiesz, dokąd idziesz?
 — Dworzec sobie kupię i będę panować.
 — Nijakiego tu dworca do kupienia i panowania niema.
 — Do kogóż i poco ty idziesz?
 — Ja idę do drugiej, wielkiej pani z pismem od mojej. W mojej służbie czuwanie było obowiązkiem, zasnąć mi się chce spokojnie i długo. List oddam — pościel dostanę. Hej, będęż dopiero śnić.
 — Niewieleś też nazbierał w tej służbie.
 — Dzięki Bogu lekko mi.
 — Pomóż mi sakwy nieść. Nagrodzę ci. Mam złoto! Całe mnóstwo.
 — Pocóż je włóczysz ze sobą. Ciśnij — będzie ci lekko. Co ci po złocie na tej drodze.
 — Bez rozumu mówisz! — oburzył się Maciek.
 — To dźwigaj! Byś brzemię dźwigał — pomógłbym ci, ale skarb swój, sam nieś!
 Minął go tak idąc lekko, że ledwie ziemi tykał, wnet z oczu zniknął.
 Maciek zgarbiony, znużony wlókł się, głowę zwiesiwszy. Gdy czasem oczy podniósł, widział wciąż przed sobą pusty, szary, senny