Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/242

 Widziano go, że brodził po topielach najniższych, po szyję zapadając.
 Pewnie mu się rozum pomieszał, i — utonął.
 Ci czterej tedy ruszyli w drogę, omijając osady, ale nie mogli wyminąć osady Barnaby na skraju i on ich dostrzegł i zatrzymał.
 — Dokąd to idziecie?
 — Ot przed siebie. Nie mamy gdzie zimować.
 — Zimujcie u mnie. Zebrałem pewnie ostatni chleb, bo że mi rowy zadeptali bydłem, a nowych kopać nie dali — zasiałem w błoto, i nie spodziewam się żąć. Ale com zebrał, starczy dla nas do wiosny. Nie odchodźmy, póki można wytrzymać.
 Zostali chętnie i mało co chleba jedli, żeby najdłużej móc jeszcze trwać na swej ziemi.
 Aż raz, gdy już mróz bagna pomurował, przyszedł i ten nowator, którego żywym nie spodziewali się oglądać. Przyszedł z płomieniami w oczach, z drgającemi usty.
 — Jesteście! Nie zmarli, ani uszli! Ilu nas? Pięciu?
 — Sześciu! — rzekł Barnaba.