Strona:Maria Rodziewiczówna - Rupiecie.pdf/243

 — Ty nie nasz! Ty masz coś do stracenia! Tobie będzie szkoda sadu i domu. My nie mamy nic, wożemy zginąć. Ale zrobimy!
 — Co zrobimy?
 — Spuścimy wody. Osuszymy bagno.
 — My? w kilku?
 — My! Schodziłem, zbrodziłem topiel z końca w koniec. Wodę trzy garby trzymają. Te trzy garby przekopiemy z wiosną. Pomogą nam kry, wody wezbrane! Dwóch musi garb przekopać i zginąć. Porwie nas prąd lub zabiją ludzie.
 — Ludzie! Za co?
 — Bo jeden garb za plebanją jest, a gdy nurt się rzuci, folwark księży zniosą wody. Tam ja pójdę.
 — I ja! — rzekł jeden z pijaków.
 — A druga tama na końcu warzywników jest. Tam ją umyślnie kiedyś ludzie usypali. Mocna jest, z gruzu. Sadzawkę tam zrobiono dla wygody do polewania kapuścianych głąbów i hodowania gęsi pod okiem gospodyń. Kto tę tamę pójdzie rwać, tego kijankami i błotem utłuką wszystkie baby i wszystkie gęsiarki.
 — Tam ja idę! Choćby z muru była, rozwalę — rzekł Barnaba.