Strona:Maria Rodziewiczówna - Ona.djvu/169

ciekło i świeciło złotawo. W sęk ten Sewer cały dzień się wpatrywał.
 Kobiety płakały pocichu, na niego patrząc.
 — Byle, dał Bóg, ekonom teraz nie przyjechał — wzdychała mamka, ku drodze spozierając.
 Przyjechał właśnie pewnego rana, gdy Sewer i najgorzej wyglądał. Kostusię pierwszą spotkał, wracającą z wiadrem wody od studni.
 — Z pełnem, to dobrze! — zawołał i zaraz dodał:
 — Nie zjadły was wilki?
 Dziewczyna drżała cała i ledwie zebrała się na odpowiedź.
 — A chodził wasz w las?
 — Chodził — szepnęła, czerwieniejąc.
 — Coście się tak zlękli? — mówił, chytrze się uśmiechając — dla dobrych ja dobry. Tylko wiedzieć trzeba, że ręka rękę myje — noga nogę wspiera. Hę, słyszeliście to słowo?
 — Słyszałam — odparła szeptem.
 Ekonom konika z sankami rzucił i do chaty wszedł.
 — Pomyślności na nowem miejscu — rzekł.
 Mamka tylko odpowiedziała. Sewer na swój sęk patrzał i ani drgnął. A ekonom ku niemu się zwrócił, brwi marszcząc.
 — Cóż to nie zwykłeś gadać, bratku? Takie włóczęgi powinny znać pokorę. No, zbieraj się, pójdziemy w obchód.
 Sewer ani drgnął. Kostusia wzięła go za rękę.
 — Pójdźmy, Sewer — zawołała.
 A mamka tymczasem ekonoma za kolana objęła.