Strona:Maria Rodziewiczówna - Nieoswojone Ptaki.djvu/8

 Szedł z rękoma w kieszeniach i głową zwieszoną, z uczuciem nieznośnej nudy i rozdrażnienia. Kamienica, do której wszedł wreszcie, stała w ciasnej uliczce, była odrapana i brudna, schody wąskie, strome, ciemne. Zewsząd wydzierały się na nie wyziewy ubogich kuchen, mydlin i pleśni, spotykał kucharki mniej niż eleganckie i czyste, wiodące z sąsiadkami rozhowory i kłótnie o klucz od strychu, i piął się wyżej i wyżej, aż na trzecie piętro.
 Tam zadzwonił do prawych drzwi, z poza których rozlegał się wrzask dziecka, tak przeraźliwy, że świdrował w uszach.
 — Ja ją uspokoję! — zamruczał, marszcząc brwi.
 Otworzono drzwi. W ciemnej sionce zamajaczyła postać kobieca, która, ujrzawszy go, cofnęła się bez powitania.
 — Czy to dziecko nigdy nie cichnie! — zawołał niecierpliwie. — Można je znienawidzić lub oszaleć.
 Zdjął palto i cisnął je na kufer, stanowiący całe umeblowanie sionki, i wszedł na prawo do dużego ciemnego pokoju.
 Tam to, w jakimś mrocznym kącie, wrzeszczało dziecko. Ucichło w tej chwili jak czarem, widocznie na ręku matki.
 — Gdzie lampa? — zawołał w ciemności.
 Wtedy kobieta przemówiła, wychodząc do drugiego pokoju:
 — Masz ją na twoim stole. Zapal sam.