Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/9

 Rozmyślania jego przerwała w tej chwili panna Tony, zdziwiona, że tak długo bawi nad ranną korespondencją.
 — Ojciec niezdrów? — spytała niespokojnie.
 — Uchowaj Boże!
 — Już dziesiąta godzina.
 — Doprawdy? Otrzymałem dzisiaj zawiadomienie o śmierci siostry, więc się zgryzłem.
 — Ojciec miał siostrę? Zamężną? — zdziwiła się panna Tony, nie przestając jednakże okurzać sprzętów w gabinecie.
 — Zamężną, i wdowę, i zostały dzieci, i nie mają chleba, i... cała chryja! — wyrzucił z siebie desperacko Fust.
 — I pewnie chcą od ojca wsparcia?
 — Gorzej: każą mi je zabrać.
 — Kto każe?
 — Urząd.
 Panna Tony stanęła nagle z trzepaczką podniesioną i ze zgrozą na twarzy.
 — I musi ojciec to uczynić?
 — Naturalnie. Jestem przecie ich prawowitym wujem i opiekunem.
 — Tego tylko brakło! Mało mamy emerytów, kalek i wdów po robotnikach. Dostaniemy ochronę do domu!
 Pan Fust umilkł. Wziął laskę i kapelusz i wyszedł spiesznie do kantoru. Odbył już jedną burzę domową.
 W kantorze zastał Rudolfa również nad ranną korespondencją; przy stołach w milczeniu pisali urzędnicy.
 Fust spojrzał na twarz pasierba i ucieszył siE, widząc ją niezwykle pogodną.
 Usiadł przy nim i zagaił rozmowę.
 — Co nowego?
 — Dobrze. Wełna spada.
 — Ile?
 — Ośmnaście.
 — Obstalunki są?