Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/183

 Dyzma spojrzał na Skina, niechętnie spełniając polecenie.
 W szufladzie leżał arkusz papieru i gruba, stara księga, związana czarną tasiemką.
 — Weź papier i spal go nad lampką! — rozkazał Fust, śledząc z widoczną uwagą każdy ruch Dyzmy.
 Chłopak znowu na Skina spojrzał.
 — Pal, kiedy każę! — szepnął stary.
 Sekundę czerwonawa jasność płomienia oświetlała pokój. Fust wciąż w Dyzmę się wpatrywał.
 — Jakiś ty do matki podobny! — szepnął. — Czy ona mi przebaczyła swą nędzę i opuszczenie?...
 — Moja matka była szczęśliwa; powtarzała to do ostatniej chwili, I nie była opuszczoną, bo nas troje miała przy sobie, cośmy ją jak świętą kochali.
 — Przy mnie nikogo niema! — wyszemrał Fust. — Pyłem zawsze sam... Dyzma, weź tę książkę! To po twojej matce pamiątka. Ona z niej czytała, gdy była jeszcze u mnie. Zachowaj ją przez jej wspomnienie! To była jej własność, niech ci służy.
 — Dziękuję!
 — Siostrzyczki twojej niema, już jej nie zobaczę. Pokaż jej mój grób! Spieszno ci odejść?
 — Babka umierająca leży.
 — Wiem. Ona ci wszystkiem... Powiedz, może masz jakie żądanie do mnie?
 — Nie. Nic mi nie brak.
 — Szczęśliwyś! Bądź-że całe życie takim i niech cię szczęście i w dostatkach nie opuści. Żegnajże, daj mi swą rękę, weź moją i uściśnij na rozstanie.
 Dyzma przykląkł u posłania i pocałował martwą rękę chorego.
 — Daj Boże spotkać się w naszem wspólnem dziedzictwie na wieki! — wyszeptał wzruszony.
 — Dziękuję ci... lżej mi teraz! — rzekł Fust. — Jeślibym żył jutro, przyjdź na chwilę.
 — Przyjdę, jeśli u mnie śmierć nie zabierze babki.
 Raz jeszcze ucałował rękę starego i do drzwi się zwrócił.
 — Twoja książka! Zabierz ją! — zawołał Fust.