Strona:Maria Rodziewiczówna - Na wyżynach.djvu/120

który brał na siebie, ani pełnej swobody względem babki.
 Męczyło go to nieznośnie, a nie miał narazie dość woli, aby otrząsnąć się z pewnej apatji i zmęczenia, które go opanowało.
 Wreszcie fizyczny wysiłek go zmógł, zasnął. Nazajutrz zobaczyła go babka zaledwie wieczorem.
 — Gdzieżeś był?
 — W Lipowcu, odniosłem zadatek.
 — Pan Brück się gniewał?
 — Snadź go Olekszyc uprzedził, bo się nie zdziwił. Powiedział tylko, że z tego wnosi, iż nie jestem Niemcem.
 Staruszka przerwała prasowanie ubogiej wyprawki Elżuni i spojrzała na niego.
 — Ubodło cię to?
 — Nie.
 — Więc wiesz już teraz kim jesteś?
 Ucałował jej ręce i zajrzał do garnków.
 — Jeść mi się chce. Cztery mile uszedłem, a tam już mi nie dali obiadu.
 — Swój obiad znajdziesz w piecyku. Ja myślę pojutrze wyjechać, korzystając z opieki Olekszyca i łagodnego powietrza. Zabawię dni dziesięć. Ty jutro już pójdziesz do fabryki?
 — Pójdę. Dosyć mitręgi!
 Wyglądał rzeźwiejszy i spokojny.
 — Dzisiaj zrób jaki porządek z książkami! Cały dzień dopominali się o nie ludzie.
 — Zaraz ich uspokoję. Franku, chodź-no do pomocy! Potem rozniesiemy pakiety.
 Zabrali się żwawo do dzieła i po godzinie wybrnęli z zaległości. Potem obaj wyszli, i już staruszka nie słyszała, kiedy wrócili.
 Dzwonek o szarym świcie zastał Dyzmę na nogach, w bluzie roboczej, na ścieżce fabrycznej.
 Mgła była gęsta i przejmująco chłodna.
 W przedsionku Dyzma zatrzymał się chwilę, czekając na Micińskiego. Chmary dziewcząt i kobiet mijały go, idąc do przędzalni i warsztatów, gwarem napełniając pustą jeszcze fabrykę.