Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/94

 — Po cóż ją pani mieć chce?
 — Tak sobie. Dla kontrastu.
 — Niemiłosierna jest pani!
 — Wie pan, co mi radczyni mówiła? Że to jest w rodzinie pańskiej obmyślana żona dla pana.
 — Radczyni traci temat do nowinek widocznie, kiedy już takie brednie wyciąga. Nie mam przedewszystkiem rodziny.
 — Jakto? A Maricowie? A brat?
 — Maricowie nie troszczą się wcale o me losy, a Piotruś jest w wieku, kiedy się swaty urządza dla samego siebie.
 — Sprowadź go pan kiedy do nas!
 — Dziękuję pani!
 Chciał ofiarować jej ramię, ale nie śmiał. Szli obok, zerkała czasem na niego.
 Stanowczo podobał się jej ze swej delikatności, zupełnie innym był, niż tamci.
 — Pan jutro będzie na ślizgawce?
 — Jeżeli spotkam panią... tak!
 — A beze mnie nie można?
 — Bez pani i żyć nie warto! — odszepnął.
 — A jakże pan żył dotychczas?
 — Nie wiem i nie rozumiem. Bardzo byłem nieszczęśliwy.
 — O poeto! — zaśmiała się.
 Zadzwoniła do drzwi. Noc była ciemna i służąca