Strona:Maria Rodziewiczówna - Na fali.djvu/274

 — A, wróciłeś wreszcie! Tracisz tyle czasu, jakby on do ciebie należał! A tu tymczasem dziadek za ciebie musi pracować! Cóż, załatwiłeś wszystko?
 — Tak! — odparł słabo.
 — Co ci? Znowu niedobrze! Jezus, Marja! Poco mnie karzecie tym jeszcze kłopotem? Jak ja dam rady, znajdę czas! Byłeś u doktora? Cóż powiedział?
 — Nic ważnego. Przejdzie. Kazał odpocząć.
 — Odpocząć! Po czem? Cóżeś parobek, czy cieśla? Także gadanie! Myślałby kto, że jesteś umęczony pracą. My robimy za siebie i za drugich z dziadkiem. A reszta... at! Dostałeś receptę? Wziąłeś lekarstwo?
 — Jeszcze nie wziąłem. Później.
 — Później, jak się obłożnie rozchorujesz i trzeba będzie z tobą się cackać. Ty to chyba na złość mi robisz!
 — Jak zachoruję obłożnie, odeślij mnie do szpitala i basta. Nie napieram się w domu leżeć. Poco się o to troskasz? Nie zrobię ci kłopotu. Na szpital mi wystarczy.
 Wstał i ruszył do kantoru.
 — Ach, żeby pieniądze! — myślał z goryczą.
 W kantorze Maltas wpadł nań z wymówką:
 — Poco dałeś ulgę w wypłacie tej starej z targu na starem mieście?
 — Ano, niewielka to suma, a u niej dzieci i mąż leżą chorzy. Nie może dać rady!