Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/94

 Naprzeciw niego wyszła maleńka postać panny Doroty von Eschenbach i przywitała go staroświeckim dygiem.
 — Pan zapewne chciał się widzieć z Wentzlem? — zaczęła uprzejmie, spostrzegając jego zakłopotanie.
 — Tak, łaskawa pani!
 — Jestem panna Dorota von Eschenbach, ciotka Wentzla — przedstawiła się, dygając powtórnie. — Pan ma interes do niego. Może dzierżawca? Jest pan Sperling.
 Jan się zaśmiał.
 — Interes mój nie wymaga plenipotenta. Wystarczy mi godzina rozmowy z hrabią.
 — Ach, panie! Godzina rozmowy! Ja od dwóch tygodni nie mogę go zdobyć na minutę! Teraz karnawał. Dziś bal w ambasadzie austrjackiej, jutro u książąt Ernestów, pojutrze u hrabiostwa Spangendorf, we czwartek przyjęcie u dworu. Karnawał, okropność! Bardzobym chciała panu dopomóc. Przed chwilą posłałam do Wentzla; może się zjawi.
 Ponsowy lokaj ukazał się w progu.
 — Pan hrabia śpi — oznajmił oficjalnie. — Urban kazał powiedzieć, że dla nikogo nie ośmieli się go budzić!
 — Biedaczysko! — westchnęła ciocia Dora. — Byłoby to niemiłosierne, przerwać mu spoczynek.
 Jan się zniecierpliwił. Biedaczysko nie był przecie ani starcem, ani chorym, ani niemowlęciem — nie czuł dlań żadnej litości.
 — Bardzo mi przykro, żem panią utrudzał. Żegnam.
 Wstał i wyszedł, życząc Wentzlowi djabłów i licha.
 Dzień był stracony. Poszedł wieczorem do teatru, ale darmo się rozglądał. Wentzla nie było, sztuki