Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/95

mało pojął, znajomych nie miał, ziewał jak na niemieckiem kazaniu.
 Następnego dnia włóczył się po mieście, tam, gdzie najwięcej było prywatnych ekwipaży, strojnych dam i okazałych magazynów — i tam nie było Wentzla.
 Zamiast niego los mu nadarzył Urbana.
 Factotum hrabiowskie widocznie było na urlopie. Miał na sobie kamerdyner angielskie palto, błyszczący cylinder, lakierki i jasne rękawiczki. Z nosem zadartym i rękami w kieszeniach wyglądał jak jego pan. Z pod pachy wyglądała laseczka o złotej skówce. Laseczką tą wydziobywał oczy przechodniom i gwizdał sobie aryjkę Straussa.
 Ujrzawszy Chrząstkowskiego, nie zmieszał się wcale, uchylił z wdziękiem kapelusza i mijał jak kolegę.
 — Czekaj-no, czekaj — zatrzymał go Jan. — Gdzie twój pan?
 Urban zrobił gest niewiadomości.
 — Uwolniłem się na tydzień, proszę pana. Wracam w tej chwili ze ślizgawki — odparł z ujmującym uśmiechem. — Teraz karnawał.
 — Przecie mogę się zobaczyć i spotkać z hrabią choćby w karnawale.
 — Spotkać bardzo łatwo. Nasze taranty zna cały Berlin. Ale zobaczyć się, to prawie niepodobna. Pan hrabia bardzo zajęty.
 — Możesz mi ułatwić wizytę?
 — Chyba za tydzień.
 — Zwarjowałeś! Mam do niego polecenie od jego babki z Marjampola.
 Tu Urban wyjął ręce z kieszeni i przybrał typowo-lokajską pozę.