Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/87

 — Tak wcześnie! Oho! To go dobry duch natchnął.
 W jadalni paliła się już lampa. Panna Jadwiga własnoręcznie przyrządzała herbatę.
 Brat ją spotkał żartem:
 — Tak krótko dziś graliście w domino! Szkoda. Kto kogo ograł?
 — Pani Ostrowska czeka ciebie od godziny. Otrzymała jakieś listy, potrzebuje rady w niemieckim języku.
 — Już idę, na burę — mruknął, odchodząc, w głąb domu.
 A zatem miał Croy-Dülmen tak upragnione sam-na-sam. Niech się stara o uśmiech pięknych ust, spojrzenie surowych oczu, niech zdobywa.
 Chwila milczenia, podczas której obserwował ją, oparty o poręcz krzesła; nareszcie się odezwał:
 — W San Marino zapominają znajomych, jak widzę, i zapominają przyrzeczeń...
 — Przyrzeczeń? — powtórzyła pytająco.
 — Zdaje mi się, żem wygrał zakład z panią.
 — Może być, nie pamiętam.
 — Założyłem się, że odnajdę panią. Ja nie zapomniałem.
 — Bardzo chwalebna pamięć. Cóż z tego?
 Pytania te i odpowiedzi, krótkie, urywane, zimne jak cięcia stali, zbijały go z tropu, onieśmielały zupełnie. Był to jakby pojedynek, w którym on otrzymał tysiące piekących razów, nie mogąc ich ani odbić, ani oddać.
 — Należy mi się nagroda.
 — To jedno dobrze pamiętam, że żadnej nie obiecałam. Zadowolenie fantazji powinno panu wystarczyć.
 — A jeśli nie wystarczy?