Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/85

 — Ma tak piękną nagrodę, że mu się nie dziwię — rzekł z uśmiechem Niemiec.
 — Rzecz gustu. Jadzię wysoko cenię, szanuję, uwielbiam jako brat i Polak; ale zakochać się w niej, to dla mnie niepojęte, to to samo, co uderzyć do serca tej brzozy u płotu. Mnie do kochania potrzeba życia, śpiewu, śmiechu, choć trochę kokieterji i żartu. Nieprawdaż?
 — Niezawodnie. Arkadyjscy pasterze wyginęli.
 — Oprócz jednego Głębockiego. O, Walenty nas szuka. Pewnie obiad.
 Zbliżyli się do sługi i wstąpili przez taras do wnętrza rezydencji. W sali jadalnej, przy wódce, ujrzał Wentzel cierpliwego Głębockiego. Był to człowiek średniego wzrostu i średnich lat, opalony, suchy, trochę łysawy blondyn. Patrzał z pod brwi krzaczastych nieufnie; w ustach miał rys zacięty; długie, w dół zwieszone wąsy czyniły go jeszcze dzikszym.
 Musiał to być człowiek skrytej namiętności i niesłychanego panowania nad sobą.
 Niebezpiecznie było z nim zaczynać walkę — był zazdrosny, mściwy i cierpliwy.
 Jan ich zaprezentował — poprzestali na ukłonie. Czy przeczuwali, że będzie między nimi bój na śmierć i życie?...
 — Jakże kartofle, Adamie? — zagaił Chrząstkowski.
 — Niezgorzej.
 — A siewy?
 — Schodzą.
 — Dobrali się w korcu maku — pomyślał Croy-Dülmen.
 — A twoja „Norma“ zdrowa?