Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/51

 — To ostatnie nadzwyczaj prawdopodobne! — potwierdził szyderczo Schöneich.
 Wszyscy wybuchnęli homerycznym śmiechem.
 — Może umarł!
 — Pewnie pojechał do Konstantynopola!
 — A może go pan, hrabio, spotkał na Ladronach?
 Robiono coraz dziwniejsze przypuszczenia.
 — A ja wiem, co się z nim stało! — ozwał się Herbert, wydymając się jak paw.
 — No, no, że też ty coś wiesz nowego! — szydził Schöneich.
 — Przegrał zakład ze mną. Wstydzi się pokazać i żałuje „Scherza“.
 — Jaki zakład?
 — O piękną damę, kiedyś, w teatrze.
 — Aha, na wiosnę... Ta w opalach! Wiemy wiemy, Znalazłeś ją? Słuchamy!
 Herbert uśmiechnął się triumfująco. Wypił kieliszek wina, rozparł się jak basza i odchrząknął do narracji. Schöneich odchrząknął także.
 — Było to w Ems...
 W tej chwili za drzwiami rozległo się szastanie lokajów i głos rozkazujący:
 — To dobrze. Otwieraj!
 Herbert zamilkł. Na progu stał Wentzel Croy-Dülmen we własnej osobie.
 — Prosit-Mahlzeit! — powitał wesoło.
 — Aaaa! — rozległo się na wszystkie tony.
 Porwano się gromadnie z powitaniem. Dobry kwadrans krzyżowały się wykrzykniki, pytania, śmiechy, koncepty; potem usadowiono ulubieńca na honorowem miejscu i zaczął się formalny szturm ciekawości.