Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/52

 Schöneich zrzucił binokle, oparł łokcie na stole, oglądał przyjaciela od stóp do głowy; sam nie badał, ale słuchał, obserwował, kiedy Wentzel kłamał, czy prawdę mówił. Podrzucał co chwila nieznacznie jakiś dowcip.
 Admirał pierwszy przyszedł do słowa:
 — Czy nie spotkał pan przypadkiem mojej żony? — zagadnął naiwnie.
 — I owszem. Miałem przyjemność podróżowania jednym pociągiem — odparł spokojnie.
 — Czyż tylko jednym pociągiem? — zamruczał Schoneich.
 — Jakto! Kiedyż pan wrócił?
 — Przed godziną. Ledwiem się przebrał i rozmówił ze Sperlingiem, i oto jestem.
 — Więc Aurora już jest?
 — Jest i czeka pana niecierpliwie.
 — Uhm, niezawodnie! — burczał gdzieś w pobliżu niemiłosierny dowcipniś.
 Admirał rzucił cygaro na obrus, zapomniał rękawiczek, nie wziął reszty z pieniędzy i wyleciał, ubierając się na schodach.
 Za nim pogonił grad dowcipów.
 — Pośpiech wart szczęśliwszych rezultatów. Fregata zawija do portu w archipelagu wysp Złodziejskich, po hiszpańsku Ladrony! — objaśniał serjo baron.
 Wentzel z miną niewiniątka spożywał obiad. Opadnięto go znowu, na wyścigi.
 — Coś porabiał tyle czasu? Można było podbić Europę!
 — Objechać kraj cały! Napisać strategiczne dzieło!