Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/276

 — Gdzie mnie chyba gwałtem odstawią!
 — Są wielkie karjery militarne i dyplomatyczne dla młodych magnatów w Prusach.
 — Nie dla mnie! O, nie! Nie dla malkontenta. Widziałem militaryzm na cmentarzu we Fröschwiller, a dyplomację ot tu, na wschodzie. Dość mi na tym nauki i sławy.
 — Są świetne parentele i stosunki w Berlinie.
 — Ach, Jadziu, Jadziu! — zaczął Wentzel, a Jan podchwycił:
 — Otóż i wylazło szydło z worka! Mamy sekret. Siostrunia boi się stosuneczków, zabawy... uhm, uhm... hrabiny Aurory naprzykład...
 — Mylisz się, ja niczego się nie boję — odparła hardo — mówię o babce. Niech hrabia naszą rozmowę powtórzy jej, ja wierzę mu i...
 — I kochasz! — dorzucił niepoprawny Jan. — No, powiedz śmiało, dam ci absolucję. Pewnie nigdy tego od ciebie nie słyszał?
 — Uchowaj Boże! — uśmiechnął się Croy-Dülmen.
 — Pan jednak wie! — mruknęła niewyraźnie.
 — Ha, ćwiczysz, najdroższa, w domyślności.
 Tu pani Tekla przerwała im rozmowę:
 — Jadziu, chodź tu bliżej!
 Wezwana podeszła, rumieniąc się.
 — Czy ty chcesz iść za niego?
 — Oho, wpadła Jadzia! — szepnął Jan do przyjaciela. — Pani Tekla nie zadowolni się, jak ty, domysłami.
 — Chcę, babciu — odparła spokojnie dziewczyna.
 — Choć cię świat okrzyczy, żeś zdradziła swą narodowość dla pieniędzy i świetnej partji?
 — Choćby, babciu.