Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/277

 — A jak cię czeka los jego matki?
 Zmarszczyła brwi i po chwili rzekła równie spokojnie:
 — To umrę, jak ona.
 Zapanowała minuta milczenia.
 — Więc wolisz go nad to, co dotąd kochałaś?
 — Nie, umarłabym po stracie kraju i swoich, żeby tak było — odparła posępnie.
 — A do mnie żalu mieć nie będziesz potem?
 — Nie, babciu! Nic, oprócz bezmiernej wdzięczności i przywiązania.
 Pochyliła się i przyklękła u kolan opiekunki; tylko nie płakała, jak tamta — kiedyś.
 — Twoja kolej śledztwa, Wentzel! — zauważył Jan. — No, spraw się gracko!
 Ale hrabia nie czekał wezwania. Poskoczył z miejsca, ukląkł obok narzeczonej, przeistoczony zapałem.
 — Choćby mi tam dawano cesarską koronę, nie odejdę od was, babciu. Zostanę waszym do śmierci. Będę razem cierpieć i pracować. Nie brońcie mi szczęścia, pobłogosławcie. Słowa i wiary nie złamię, na pamięć matki wam przysięgam!
 Staruszce zabrakło głosu. Drżącemi rękami objęła obie głowy i modliła się wśród łez. Była spokojną o wnuka, o wychowankę i o swą starość.
 Od tej chwili Wentzel publicznie został przyjęty w grono rodziny, za domowego, za pana Marjampola. Służba nazywała go dziedzicem, Jaś Poznańczykiem, marszałek obywatelem, a znajomi sąsiadem.
 Pani Tekla mając się za cudotwórcę, patrzyła z dumą na nawróconego Szwaba, a rzeczywista czaro-