Strona:Maria Rodziewiczówna - Między ustami a brzegiem puharu.pdf/271

duszą i ciałem pod sztandar obcego ludu w biednej, skrzywdzonej prowincji. Rzucił wszystko bez żalu i wahania dla jednej dziewczyny i jednej starej kobiety. I one dwie zostały mu z rodziny. Niemiecka arystokracja usunęła się zgorszona, zawiedziona w wielkich nadziejach i planach na zdolnym miljonerze. Usunęli się najbliżsi: ciotka i dawny opiekun, przyjaciel ojca, major. Znosił jawną niechęć i zobojętnienie ze stoickim spokojem. Uwagi zbywał stanowczem słowem. Czuć było, że z drogi obranej nie cofnie się nigdy.
 Pamiętał ów moment przełomu. Był jeszcze trochę słaby po śmiertelnej chorobie od kuli Głębockiego; pieszczono go w Marjampolu.
 Pewnego dnia byli we dwoje z Jadzią pod werandą ogrodową. Ona mu czytała głośno, a on niby słuchał, rozkochany, szczęśliwy, wpatrzony w nią.
 Nagle przerwał zapytaniem:
 — Czy tybyś mnie mogła zapomnieć, Jadziu?
 Spojrzała nań przejmująco, uśmiechnęła się smutnie.
 — Zapomnieć, nie! — odparła.
 — A kochaćbyś mogła przestać? — badał dalej.
 — Kochać, zapewne!
 — Kiedy, jedyna?
 — Jakbyś mnie pan skrzywdził.
 — Ciebie, ja? To niepodobna!
 — Bo pan nie rozumie, co myślę.
 — To wytłumacz, żebym się mógł ustrzec!
 Potrząsnęła głową.
 — Tego uczyć nie trzeba. W danej chwili pan to sam uczuje. Jeżeli nie, to panu moja miłość wtedy nie będzie potrzebna. Nie będzie pan już mnie kochał.
 — Jadziu! Nie wierzysz mi?